Jeśli ktoś czyta moje wpisy
związane z Narodowym Programem Rozwoju Czytelnictwa, pewnie zauważył, że raz
publikuję książki godne zakupienia – tylko w mojej subiektywnej ocenie, żeby
nie było!, a raz książki, które sądziłam, że będą ciekawe, a okazały się
niewypałem. Dla bibliotekarza każdy grosz się liczy, ponieważ źle wydane
pieniądze idą w parze z książką nieczytaną. Szkoda. Chcę się podzielić swoimi
refleksjami, aby niektórych uchronić przed niefortunnym wydaniem fortuny na
powieści czy inne książki dla dzieci i młodzieży. Podkreślam – refleksjami.
Jeśli macie pytania dotyczące recenzowanych książek, wpiszcie w komentarzach.
Lauren Myracle, Dzień
życzeń
Po
takim nazwisku autorki no można spodziewać się cudu powieściowego dla
młodzieży, a sądząc po opisie książki – dla dopiero co wykluwającej się
kobiecości (czy jeszcze dziewczyńskości). Tymczasem zaliczam tę książkę do
konkretnej wpadki. Jest nudna i nijaka.
Akcja
skumulowana jest wokół dziewczynki, która zaczyna stawać się nastolatką, a więc
zaczynają interesować ją chłopcy, wygląd i te sprawy. Jak na swój wiek jest
dosyć dojrzała, ponieważ to na jej barkach spoczywa utrzymanie rodziny w ryzach
po zagadkowym zniknięciu matki. Ojciec – depresja, młodsza siostra potrzebuje
wzorca, starsza siostra cierpi na „nastoletnie” wahania nastrojów, a dwie
ciotki szemrają między sobą i próbują nadrobić brak centralnej kobiety w
powieści. A wszystko to przez tytułowy dzień życzeń, magiczny dzień w życiu
każdej nastolatki w TEJ rodzinie.
Podobnie
jak w „Ostatnim życzeniu” Wiedźmina – niefortunnie wypowiedziane może
przyciągnąć zemstę Fortuny... a to wiąże się ze skutkami na całe życie.
Oczywiście tylko powieściowe, które będzie kontynuowane, jak zapowiada autorka.
Ja jednak podziękuję za kolejne tomy. Powodem
jest brak konkretnego zawiązania akcji. To, co jest centralne – życzenie i
tajemnicze zniknięcie matki dziewczynek, zostało zepchnięte przez westchnienia
młodej bohaterki na temat swoich kompleksów i chłopaków, a zajmują one lwią
część dobrze zapowiadającego się tekstu. Słuchajcie, Harry Potter liczy siedem
tomów (!). Siedem! Uważam to za wyczyn – przez tyle części utrzymywać
czytelnika, ba, przez tyle stron, bo doskonale wiecie, że im Harry starszy, tym
„liczniejszy”. W „Dniu życzeń” powtórzę się, zepchnięcie głównego wątku na
depresyjne rozterki nastolatki, która z jednej strony jest silnym pionem
rodziny, z drugiej kłębkiem kompleksów i fantazji o magii jest niedopracowane.
Wielka szkoda. Nie uratują mojej oceny argumenty, że bohaterka dorasta, że
dźwiga zbyt duży ciężar – i Flawia i Serafina, i Harry też dźwigają, a mimo to
są ciekawymi postaciami i ich „książkowe życie” też jest ciekawe, wciąga. Tu, w
„Dniu życzeń”, nawet zagadkowa matka czy kobieta-ptak i liściki są rozmyte
przez nijaką i nudną główną bohaterkę. Nie polecam, wręcz odradzam.
Komentarze
Prześlij komentarz