Beata Ostrowicka, Eliksir przygód
Chociaż
pomysł nie jest oryginalny, to muszę przyznać, że spodobał mi się. Krótko –
dawno temu włoski alchemik stworzył eliksir łamiący barierę czasoprzestrzeni,
który –
w awanturniczych okolicznościach - trafia w polskie szlacheckie ręce. Poprzez
niefortunne zdarzenia przeszłość zderza się z przyszłością.
I naprawdę rozumiem intencje autorki – trzeba jakoś podkreślić różnice czasowe między bohaterami, ale... nie wyszło to szczęśliwie. Współczesne dzieci muszą czytać tę książkę z kimś, kto objaśni pewne słownictwo. Składnia staropolska nosi znamiona łacińskie, bywa trudna nawet dla dorosłego czytelnika, a co dopiero dla dziecka. Nadmiar staropolszczyzny może znudzić, zniechęcić, a szkoda. Naprawdę! Bo powieść ma wszelkie znamiona by stać się hitem – jest wartka akcja, są śmieszne sytuacje, jest niebezpieczeństwo, wszystko to, co było żywiołem najlepszych awanturniczych powieści. Świetnie, że pani Beata do tego wróciła. Szkoda tylko, że obstała przy pełnej stylizacji partii dialogowych bohaterów staropolskich. Może mogła wybrać połowiczne rozwiązanie, uprościć trochę język.
Kupiłam tę książkę w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa. Nie umiem jasno zdecydować, czy były to złotówki zmarnowane czy nie. Żywię do „Eliksiru przygód” jakiś niesprecyzowany sentyment. Pewnie dlatego, że jest to morał wpisany w fabułę, że jest FABUŁA sensu stricte, a nie proza quasi-pamiętnikarska o „rutynowych” problemach nastolatków. Można wykorzystać archaizowane partie do ukazania dzieciom przeszłości Polski, w książce znajdują się też pewne opisy ubrań, obyczajów – świetnie. Ale szczerze wyznaję, że mnie ta archaizacja z jednej strony bawiła, z drugiej – nudziła. Sentyment pozostawiła ;)
Komentarze
Prześlij komentarz