Ta powieść powinna być zekranizowana. Jest nadzwyczajna! Piękna w słowach, akcji, bohaterach i pomyśle. Niebywała! Szokująca! Oryginalna! Ambitna! Zachwycająca! Mnie zabiła.
Frances Hardinge, Drzewo kłamstw
Książkę kupiłam z myślą o starszych uczniach szkoły podstawowej, chociaż gdzież czytałam w branżowej prasie, że powieść polecano dla uczniów liceów. Niemniej, zaryzykowałam, i opłaciło się. Mam świetną książkę, błyskotliwie napisaną, inteligentną na miarę „Trzynastej opowieści”. Zresztą „Drzewo kłamstw” bardzo mi przypomina moje objawienie literackie, jakim była „Trzynasta opowieść”. Pod względem elokwencji, prowadzenia akcji, trzymania w napięciu i głównych bohaterkach.
Pokrótce napiszę zalety powieści, ponieważ wad żadnych w niej nie znajduje. Fabuła oparta jest na tajemniczych przyczynach śmierci pastora, który dopiero co przeprowadził się na smutną, deszczową wyspę Vane. Prowadzono tam wykopaliska w poszukiwaniu prajaszczurów i nie tylko. Rodzina pastora składa się z ambitnej, żywiołowej żony, dojrzewającej, cichej i pokornej córki oraz synka, który raczej dumą ojca i chlubą rodziny nie zostanie. A! Pastor! To ci dopiero osobowość. Zamyka się godzinami w swoim gabinecie i pogrąża się we... śnie. Raz przydybała go tam córka Faith i została wplątana w największą tajemnicę i przekleństwo swego ojca. Nie chce Wam zdradzać szczegółów, aby nie popsuć lektury książki, ponieważ naprawdę warto ją kupić i przeczytać.
Dlaczego jeszcze zachęcam do kupna i przeczytania „Drzewa kłamstw”? Powieść jest pięknie i bardzo przemyślanie skomponowana, autorka wmanewrowała bardzo oryginalny pomysł, jakim jest tytułowe drzewo, a które posłużyło Faith do zemsty. Bohaterki, matka i córka, to kolejny powód do przeczytania. Ciekawie i ambitnie wpisują się w rys feministyczny, tym bardziej że akcja rozgrywa się w XIX wieku. Do dziś mam je w pamięci – ich zachowanie, zupełnie kontrastowe, ale w jednym były identyczne – w stosunku do mężczyzn.
Komentarze
Prześlij komentarz