Zbiór opowiadań kontynuujący przygody wiedźmina Geralta z Rivii. Na "Miecz przeznaczenia" składa się sześć opowiadań: "Granica możliwości", "Okruch lodu", "Wieczny ogień", "Trochę poświęcenia", "Miecz przeznaczenia", "Coś więcej" - poszerzają one znacznie wiedzę na temat wiedźmińskiego kodeksu oraz burzliwego związku Geralta z czarodziejką Yennefer.
W każdym z tych opowiadań Sapkowski dostarcza mnóstwa wrażeń i dowcipu oraz nostalgii. W "Granicach możliwości" i "Wiecznym ogniu" potwory, które w obiegowej opinii ludu powinny już dawno wymrzeć, wcale nie są takie potworne. W otwierającym zbiór opowiadaniu to smok udziela lekcji wiedźminowi i Yennefer, lekcji wiary w sprawy beznadziejne. W "Wiecznym ogniu" Sapkowski zwraca uwagę na to, że natura tworząc przepotworne potwory, to one mają prawo w tej naturze egzystować i ludziom nic do tego. Reasumując w każdym niemal opowiadaniu Sapkowski daje swej dwójce nieszczęśliwych kochanków szanse na udany związek, by za moment ich znowu skłócić. Najdobitniej ten stan rzeczy utrwala opowiadanie "Trochę poświęcenia", w którym Geralt dostaje angaż na swata syrenki i króla jegomościa. Monotonnie (to za dużo powiedziane) rozterek sercowych przełamuje nowa postać - Dziecko Niespodzianka - Lwiątko z Cintry. Wkrada się ona do wiedźmińskiego serca równie szybko co Yennefer i mąci, bardzo mąci w wiedźminowym życiu.
Jeśli w pierwszym tomie opowiadań o Geralcie z Rivii, wiedźmin, faktycznie, był zimnym draniem, który nie przepuszcza okazji na zysk i bonusy, w tym opowiadaniu wiedźmin resocjalizuje się na tyle, by zrezygnować z przeznaczonego mu dziecka. Budzą się w nim instynkty może ojca (?), może po prostu nie widzi w tym sensu albo słowa babki Lwiątka z Cintry zapuściły w nim wątpliwości. W każdym razie, tytułowy miecz przeznaczenia jest węzłem wiążącym ze sobą dwoje ludzi, więc rezygnacja Geralta jest bezcelowa. Ale Geralt jak to Geralt działa zawsze na przekór, myśląc że jedynym przeznaczeniem jest śmierć.
Komentarze
Prześlij komentarz