Zgoda buduje, niezgoda rujnuje

-
                                                      J.K. Rowling, Harry Potter i Czara Ognia

Czwarty tom przygód Harry'ego Pottera rozpoczyna serię "grubych" tomiszczy, poważniej mówiąc - otwiera wprost wypowiedzianą Harry'emu przez Voldemorta wojnę. Stało się, doszło do pierwszego spotkania tego, który przeżył i tego, który odpokutował zniknięciem na wiele lat. Zło jednak zawsze znajdzie drogę powrotną - pisze Rowling - a najpotężniejszy z czarnoksiężników lubi spektakularne come backi. Autorka w tym tomie surowo rozprawia się z ludźmi, a raczej czarodziejami, którzy zachowują się jak ludzie - podejrzliwi, zaślepieni, rzekomo dbają o dobro interesów publicznych, ale prawdę zamiatają pod dywan. Prawdę? Czy prawdę może mówić nawiedzony chłopiec z blizną? Chłopiec Który Szuka Poklasku? Celebryctwo ma swoje blaski i cienie, staje się też ważną próbą lojalności, przyjaźni i wiary w człowieka. Stąd tytuł posta.

Rowling rzuca cień, niczym Mroczny Znak z początku powieści. Nie szczędzi też przygód, w tym przypadku iście turniejowych rozgrywek, dzięki którym czytelnik poznaje jeszcze lepiej złożony świat magii i jej mieszkańców. Jak zwykle w opisie tegoż świata jest perfekcyjna i dba o każdy szczegół, a z drugiej strony, co wnikliwszy czytelnik, zda sobie sprawę, że świat magii i czarodziejów to przecież świat ludzi. Ale za to jak pomysłowo ubarwiony! Kto nie chciałby takich gadżetów, jakie mają uczniowie Hogwartu? Albo reporterka Rita Skeeter? To niewątpliwie plus tegoż tomiszcza liczącego ponad 760 stron!

Żarty się powoli kończą, idylla magicznego światka zaczyna powlekać się chmurami, biała magia staje przed poważnym wyzwaniem. Na ile jesteśmy gotowi na zło? Czy dobrobyt mydli nam oczy? Komu warto zaufać? I dlaczego ci, którym ufamy opóźniają przed nami okrutnie bolesną prawdę? Tematyka tej części przygód dojrzewa, ufilozoficznia się wraz z dojrzewaniem Harry'ego, który wolałby przedłużyć czas wesołego huncwotowania po zakamarkach Hogwartu. A czytelnik wraz z nim. Czy i tym razem baśń będzie miała szczęśliwe zakończenie? Sprawdź to, czytelniku, w kolejnym tomie.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„Drzewo kłamstw”... hit książkowy, który mógłby być również hitem filmowym

-
Obraz
Ta powieść powinna być zekranizowana. Jest nadzwyczajna! Piękna w słowach, akcji, bohaterach i pomyśle. Niebywała! Szokująca! Oryginalna! Ambitna! Zachwycająca! Mnie zabiła.   Frances Hardinge, Drzewo kłamstw   Książkę kupiłam z myślą o starszych uczniach szkoły podstawowej, chociaż gdzież czytałam w branżowej prasie, że powieść polecano dla uczniów liceów. Niemniej, zaryzykowałam, i opłaciło się. Mam świetną książkę, błyskotliwie napisaną, inteligentną na miarę „Trzynastej opowieści”. Zresztą „Drzewo kłamstw” bardzo mi przypomina moje objawienie literackie, jakim była „Trzynasta opowieść”. Pod względem elokwencji, prowadzenia akcji, trzymania w napięciu i głównych bohaterkach. Pokrótce napiszę zalety powieści, ponieważ wad żadnych w niej nie znajduje. Fabuła oparta jest na tajemniczych przyczynach śmierci pastora, który dopiero co przeprowadził się na smutną, deszczową wyspę Vane. Prowadzono tam wykopaliska w poszukiwaniu prajaszczurów i nie tylko. Rodzina pastora składa s
Czytaj więcej

Sienkiewicz - celebryta i pięć razy Maria

-
Obraz
Henryk Sienkiewicz zawsze podobał się kobietom i on wybierał te szczególnie piękne i urocze. Pierwszą była Maria Keller, z którą już prawie miał się ożenić, gdyby nie zbytnia szczerość w listach. Niepotrzebnie Sienkiewicz użalał się bogatej narzeczonej, że skąpi sobie w uzdrowisku w Ostendzie. Rodzice Kellerówny obawiali się, że przyszły zięć - bez porządnego fachu - nie zdoła utrzymać córki. Więc dostał pierwszego kosza. Po powrocie z Ameryki Sienkiewicz nie umiał usiedzieć na miejscu. Warszawa mu obrzydła, a ponieważ końskim zdrowiem też się nie cieszył, miał usprawiedliwienie. We Włoszech - druga ojczyzna - spotkał rodzinę Szetkiewiczów z córką Marią. Podchody trwały około roku. Obawy rodziców te same - brak stałej posady, brak pieniędzy. Pomocni okazali się przyjaciele, zwłaszcza Godlewscy, którzy „wychodzili” Sienkiewiczowi piękną i uroczą żonę. Małżonkowie uzupełniali się idealnie, rozumieli się wspaniale. Marynia, która też przejawiała talenty literackie, była surowym k
Czytaj więcej

Siostrzana miłość w baśniowej scenerii i legendarnym czasie

-
Obraz
Juliusz Słowacki, Balladyna Jak zachęcić uczniów do czytania tekstów kompletnie im obcych? Zwłaszcza tak zawiłych jak "Balladyna" Słowackiego... Sprawa wydaje się z góry przegrana, ale... "Balladyna" jest dobrym przykładem literatury fantastycznej (tak jest!), a także dotyczy problemu siostrzanej miłości/zazdrości. Ta uczennica, która ma siostrę, "Balladynę" powinna dobrze zrozumieć. Utwór ten napisał Juliusz Słowacki, autor dość trudnych liryków, poematów, dramatów. Trudność ta polega głównie na zawiłym języku naszpikowanym metaforami, symbolami, dowcipem, który w obecnych czasach nie musi być koniecznie zrozumiały. Niemniej, "Balladynę" - jeśli przerobi się ją na współczesny grunt - zaczyna się doceniać, zwłaszcza za wykreowanie głównej bohaterki, nie do końca typowego szwarccharakteru. Od czego zacząć? Słowacki, swoją wielką tragedię, stanowiącą część kronik historycznych Polski, umieszcza w odległych czasach. Tropem jest obecno
Czytaj więcej